ความรู้ทั่วไปเกี่ยวกับภาษาไทย

 

                พระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัวภูมิพลอดุลยเดชฯ ทรงมีกระแสพระราชดำรัสที่สะท้อนถึงความห่วงใยของพระองค์เรื่องภาษาไทย โดยทรงชี้แนะพสกนิกรของพระองค์ให้ ตระหนักถึงความสำคัญของภาษา และการช่วยกันธำรงรักษาวัฒนธรรมทางภาษาที่ดีงามของ  ชาติไว้มิให้เสื่อมสูญ ดังความตอนหนึ่งว่า  “ภาษาเป็นสิ่งสำคัญสำหรับบ้านเมือง ขอให้ร่วมมือกันรักษามาตรฐานของภาษาไทยไว้อย่าให้ทรุดโทรม”  (อ้างถึงใน พยุงศักดิ์ จันทรสุรินทร์, ๒๕๓๘ : คำนำ) 

 

                ภาษาไทยในฐานะเป็นเครื่องมือสื่อสาร ในชีวิตประจำวันของคนไทย ตลอดเวลา  ตั้งแต่ตื่นลืมตาจนกระทั่งนอนหลับ  เราต้องใช้ภาษาอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้  ต้องถือว่า  คนไทยเป็นผู้ที่โชคดีที่บรรพบุรุษของเรามีความชาญฉลาด สามารถประดิษฐ์คิดค้นภาษาของตนเองขึ้นใช้ทั้งภาษาพูด  และภาษาที่เป็นตัวอักษรใช้แทนเสียง  ภาษาไทยจึงเป็นมรดกอันล้ำค่าที่    บรรพบุรุษได้สร้างไว้และถ่ายทอดสืบต่อกันมาจนถึงปัจจุบัน              

 

                ดังนั้น เราในฐานะลูกหลานไทยจึงควรภาคภูมิใจที่ชาติไทยมีภาษาไทยเป็นภาษาประจำชาติมากว่า  ๗๐๐ ปี    และภาษาไทยจะยังคงยั่งยืนตลอดไป  ถ้าทุกคนตระหนักในความสำคัญของภาษาไทย ช่วยกันธำรงรักษาและพัฒนาภาษาไทยไว้มิให้ผันแปรไปในทาง        เสื่อมโทรมลงไป ดังกระแสพระราชดำรัสที่อัญเชิญมาข้างต้นแล้ว

 

 

 

ลักษณะเด่นของภาษาไทย            

 

ภาษาไทยมีลักษณะเฉพาะที่เป็นของตนเอง แตกต่างจากภาษาอื่น ๆ หลายประการดังนี้    

 

๑. ภาษาไทยมีตัวอักษรเป็นของตนเอง ตั้งแต่พ่อขุนรามคำแหงมหาราช ทรง-ประดิษฐ์ลายสือไทขึ้นในปี   พ.ศ. ๑๘๒๖  อันเป็นต้นกำเนิดอักษรไทย  จากนั้นอักษรไทย    จึงได้วิวัฒนาการเป็นลำดับมาจนถึงปัจจุบัน ตัวอักษรหรือสัญลักษณ์ที่มีเอกลักษณ์เฉพาะเป็นของตนเองหลายประการดังนี้  

 

     ๑.๑  ตัวอักษรใช้แทนเสียงแท้ เรียกว่า สระ   สระในภาษาไทยมี ๒๑ รูป ๓๒ เสียง รูปสระ ๒๑ รูป มีชื่อเรียกดังต่อไปนี้           

 

                            ะ         เรียก    วิสรรชนีย์        า         เรียก    ลากข้าง

 

                               ิ           ”     พินทุ์อิ           '             ”     ฝนทอง

 

                                ํ          ”     หยาดน้ำค้าง    "             ”     ฟันหนู

 

                              ุ            ”     ตีนเหยียด       ู             ”     ตีนคู้

 

                            เ             ”     ไม้หน้า           โ            ”     ไม้โอ

 

                                  ็                ”               ไม้ไต่คู้    ั           ”    ไม้หันอากาศ

 

                                                                                        (หรือไม้ผัด)

 

                             อ           ”     ตัว ออ           ว            ”     ตัว วอ

 

                             ย           ”     ตัว ยอ           ไ            ”    ไม้มลาย

 

                             ใ           ”     ไม้ม้วน          

 

                             ฤ           ”     ตัวรึ               ฤๅ           ”    ตัวรือ

 

                            ฦ            ”     ตัวลึ              ฦๅ            ”    ตัวลือ